Zaburzenia psychiczne są często postrzegane jako coś, co należy wyeliminować lub znormalizować, jednak w podejściu jungowskim, choroba odgrywa zupełnie inną rolę. Jung podkreślał, że choroba nie jest jedynie objawem do zwalczania, ale stanowi istotną część historii i rozwoju jednostki. W jego koncepcji terapii, nie chodzi o rozkładanie pacjenta na czynniki pierwsze i analizę objawów, ale raczej o zrozumienie ich głębszego znaczenia i kontekstu życiowej historii. W tym artykule przyjrzymy się znaczeniu choroby w psychoanalizie jungowskiej.
Jung wierzył, że terapeuci nie powinni narzucać swoich przekonań pacjentom ani próbować zredukować ich do jakiejś teoretycznej kategorii. Zamiast tego, terapeuci powinni respektować indywidualną historię pacjenta, traktując ją jak "skałę, o którą się rozbija" (M.D.R., str. 117). To właśnie w tej indywidualnej historii kryją się klucze do zrozumienia pacjenta i procesu leczenia.
Jung podkreślał, że objawy chorobowe są nie tylko wyrazem zaburzeń psychiki, ale także próbą
kompensacji i korekty, którą nieświadomość próbuje wnieść do tych zaburzeń. Objawy te sygnalizują, że energia psychiczna została aktywowana i że istnieją głębsze procesy, które wymagają uwagi. Zamiast ignorować te objawy, Jung zachęcał do zrozumienia ich przyczyn i znaczenia.
Podejście jungowskie do choroby różni się znacząco od podejścia czysto przyczynowego. Jung wierzył, że choroba może mieć wartość i sens. Nerwica, na przykład, może sygnalizować nagromadzenie energii w nieświadomości, która może prowadzić do twórczych procesów, jeśli zostanie uwolniona i zintegrowana.
Według Junga, nie istnieje żaden pierwotny stan, do którego można by powrócić i zacząć życie na nowo. Historia jest nieubłagana i nie można jej cofnąć. Jednostki konstytuują się przez akceptację siebie takimi, jakimi są, oraz przez próbę uwolnienia i zintegrowania twórczej dynamiki, która jest aktywna w ich chorobach.
Pierwotny stan, w jungowskim ujęciu, jest dostępny tylko poprzez teraźniejszość psychiki, gdzie przeszłość jest przekształcona i symbolizowana. Jednocześnie jest źródłem archetypowych informacji, które stanowią istotny element procesu terapeutycznego.
Podsumowując, w podejściu jungowskim choroba nie jest postrzegana jako coś, co należy eliminować, ale jako integralna część historii jednostki. Terapeuci jungowscy starają się zrozumieć objawy pacjentów, ich kontekst oraz znaczenie w indywidualnej historii, zamiast narzucać pacjentom teorie czy schematy. Psychoanaliza jungowska skupia się na procesie “topienia i przekształcania“ (C.W. 14, para. 505), co może prowadzić do głębszego zrozumienia siebie i uwolnienia kreatywnej energii.
Bibliografia:
Jung, C. G. (1995). Memories, Dreams, Reflections. Fontana.
Jung, C. G. (1977). The Collected Works of C. G. Jung: Fundamental Questions of Psychotherapy (Volume 16). Princeton University Press.
Jung, C. G. (1976). The Collected Works of C. G. Jung: The Relation of the King-Symbol to Consciousness (Volume 14). Princeton University Press.
Jung, C. G. (1975). The Collected Works of C. G. Jung: The Transcendent Function (Volume 8). Princeton University Press.
Jung, C. G. (1972). The Collected Works of C. G. Jung: General Remarks on the Therapeutic Approach to the Unconscious (Volume 7). Princeton University Press.
Comentários