MGR. DANA SAMPERIO

Psychoterapia analityczna jak i psychoanaliza jungowska to podejścia, które wywodzą się z klasycznej psychoanalizy. W obu ujęciach, objawy są jedynie zewnętrznym przejawem złożonych procesów psychologicznych, zachodzących w wewnętrznym świecie pacjenta, które są w dużej mierze nieświadome. W podejściu psychoanalitycznym znaczenie ma nie tylko ustalenie przyczyn zgłaszanych problemów i objawów, ale też ich celowość.

Założeniem terapii psychoanalitycznej jest głębsze przyjrzenie się psychice i odkrycie wspólnego mianownika pomiędzy zewnętrznym, jak i wewnętrznym światem pacjenta. Psychoanalityczne badanie, poznawanie i wyjaśnianie tego co nieświadome ma znaczenie terapeutyczne. Uświadomienie wcześniej niedostępnych aspektów psychiki uwalnia od konieczności utrzymywania ich w nieświadomości i pozwala na znalezienie lepszych rozwiązań.

Podejście psychoanalityczne nie jest metoda dyrektywną ani doradczą. Psychoanalityk postrzega problemy pacjenta, które przyczyniły się do zgłoszenia na terapię jako wyraz procesu stawania się w pełni sobą, dzięki któremu pacjent urzeczywistniania swój potencjał. Ujęcie jungowskie zakład również, że psychika każdego z nas ma naturalne właściwości samolecznicze, które pozwalają na przywrócenie psychicznej równowagi.

Celem pracy analitycznej jest zatem stworzenia odpowiedniego środowiska, w którym mechanizmy samoregulacji mogą się wyrazić. Proces ten pozwala nie tylko na ustąpienie objawów, ale również na uzyskanie głębokiej zmiany w osobowości, dzięki której pacjent lepiej funkcjonuje w różnych obszarach życia oraz doświadcza głębokiego poczucia sensu i znaczenia swojego istnienia.